Nieuws

Stress

Soms loop ik in mijn werk wel eens tegen dingen aan, lees in
dit geval mensen, die het gevoel hebben dat ze boven iedereen staan en veel
beter zijn dan alle andere mensen op de wereld. Nou ben ik niet echte
superslank en waarschijnlijk ook niet moeders mooiste, maar ik neem wel 45 jaar
aan levenservaring mee. En ook in mijn leven zijn ziekte en dood niet aan mijn
deur voorbij gegaan. Ik weet wat het is en hoe het voelt om iemand waarvan je
houd aan ziekte ten onder te zien gaan. Hoe je hulpeloos aan de zijkant staat
en niet kunt helpen. Waar woorden en daden te kort schieten en je machteloos
toe moet zien. Daarom doe ik dan ook wat ik doe en vind ik over het algemeen
veel voldoening in mijn werk.
Maar soms kun je het gewoon nooit goed doen, worden er op
alle slakken zout gestrooid en wordt je ook nog eens afgerekend over hoe en wie
je bent. Nou ik kan je vertellen dat dat soms lekker kan blijven hangen in m'n
hoofd en dat ik daar heel moeilijk over heen kan stappen. En dan wil de
donderdagavond nog wel eens uitkomst bieden.
In de winterperiode gaan de dames dan lekker biljarten en de
dingen van de week doornemen, sommigen noemen dat dan roddelen, ik noem dat
meer bijblijven van wat er in ons dorp gebeurt. Natuurlijk horen een drankje en
een hapje daar ook bij en worden er vaak wilde plannen gemaakt om samen te
beleven. Het geheel kan bijdragen aan de hoognodige ontspanning die wij hard
werkende dames ook nodig zijn. Het is onze avond en normaal gesproken houdt dat
in de zomer op. Zomerstop zogezegd. Maar dit jaar hebben we het anders
aangepakt en gaan we op de donderdagavond vrijwillig en vrijblijvend wandelen.
Wat extra beweging is nooit weg en je hebt toch nog een avond voor jezelf om
even bij te tanken en even alle dagelijkse sores achter je te laten of juist
even door te spreken met iemand die er heel anders tegen aan kijkt en anders
tegenover staat. Er wordt dan een SMS-bom geplaatst en ieder die tijd en zin
heeft komt bij Hingstman voor de wandeling.

Nou ik kan je vertellen dat ik daar deze keer erg aan toe was.
Dus was mijn reactie op de SMS-bom dan ook dat ik aanwezig zou zijn, graag
zelfs.

Om half negen verzamelen en na een kop koffie gaan we met
z'n vieren op pad. Ik mag de route bepalen want ze willen wel eens langs onze
kant van het dorp. We gaan over het Kerkpadje richting de Tjasker. Wat is het
dan toch jammer dat er weer een onverlaat de bordjes met de gedichten heeft
bewerkt met de spuitbus. Wie gaat er nou wandelen of fietsen met een spuitbus
op zak. Wat is daar nou leuk aan. Rond ons mooie Zeijen is een groep
vrijwilligers vele avonden en zaterdagen bezig om de mooie natuur rond Zeijen
in stand te houden en voor ons allen begaanbaar. Wat is het dan jammer dat
onverlaten hier zo mee omgaan. Natuurlijk heb ik de gedichten al meerdere malen
gelezen. Maar altijd sta je toch even stil om nog eens weer te lezen wat er ook
al weer staat. Over de mooie natuur of over dingen in ons leven. Ik verbaas mij
erover dat onze jeugd hier blijkbaar lak aan heeft en het nodig vindt om
andermans werk naar de kloten te helpen. Ik zou zeggen pak ze op en laat ze als
werkstraf een paar zaterdagen helpen met de werkgroep. 
Eigenlijk wil ik ze gewoon de kop even overspuiten maar dat mag niet volgens de dames.
Natuurlijk weten we niet wie dit doet en zullen er veel ouders zijn die zeggen van; dat
doet ons jong niet. Maar er is blijkbaar toch iemand die het wel doet.

De wandeling gaat verder.
We lopen over de zandweg langs de school en dan komt
nogmaals de jeugd ter sprake. School en dorpshuis hebben ook nog steeds te
maken met vernielingen, rotzooi in het trapgat van het dorpshuis, kapotte
bierflesjes in de zandbak. Hoe stoer is het om kapotte bierflesjes rechtop in
de zandbak te zetten waar de kleintjes dan de volgende dag weer mogen spelen.
Je bent toch wel een bink als je dat durft. Ik vindt het jammer en zielig.
Gelukkig hebben onze jongens nooit zoiets gedaan (en gij gelooft het) nee, dat
doet ons jong niet. We vervolgen onze weg langs de Wiek en komen dan zo rond
tien uur uiteindelijk terecht op het terras van Hingstman. We nemen onze welverdiende borrel
en lekkere hapjes, kaasvingers, loempiaatjes, garnaaltjes
en vlammetjes, lekker hoor en zo goed voor de lijn. Voor we het weten is het
alweer twee uur en wordt het toch zo langzamerhand tijd om naar huis te gaan.
Ik wacht nog even op de kroegbaas en samen lopen we naar huis. Heerlijk zo'n
donderdagavondje.

De volgende morgen blijkt dat mijn hoofd nog niet leeg is en
ik besluit om nog een rondje door de strubben en langs de wiek te lopen. Wat is
het hier toch mooi. Aan alle kanten is ons dorp omringt door natuur, na een
paar honderd meter lopen ben je het dorp uit en zit je er midden in. Heerlijk.

OKKERS. 6-11
 13-08-2011
 Lyanne

pagina terug