Bankje en bergen aarde

Ik ga het na deze provinciale verkiezingen niet over politiek hebben, nooit meer. Wat lijk ik soms toch op mijn vader denk ik als ik dat schrijf. Om elk conflict te vermijden zei hij altijd, als ik over een precaire zaak begon, ‘Ik wil het alleen maar over plantjes, het weer en de kat hebben.’ Dat waren vaak saaie gesprekken over de ficus die het goed deed, over de plantjes op het balkon die veel water nodig hadden en dat de kat zo gezellig ‘s avonds op schoot kwam liggen. Zo zal door mijn keuze, dit stukje (en de toekomstige columns) misschien ook wel ontzettend saai worden. Ik wil het alleen nog maar over het weer, de Wiek en kunst hebben. Alhoewel, over kunst kunnen de meningen ook goed verdeeld zijn, over het verschil tussen ‘dat kan mijn neefje van vijf ook’ en de schilderijen van Rembrandt kan een heftige discussie ontstaan. Het weer kan ook een heikel punt zijn. Zo heb ik een hekel aan weermannen en weervrouwen die in de lente zeggen dat het herfst is als het regent en een beetje waait en zal een ander mij daarom een stomme aansteller vinden. Geen zin meer in conflicten en meningsverschillen, de Wiek dan maar. Wat is het eerste landgoed toch mooi aan het worden. Ik bedoel het landgoed dat je het eerst tegenkomt als je de Wiek opgaat aan de Hoofdstraat. Het vennetje dat overwoekerd was, is uitgegraven en er staat aan de rand een bankje te wachten op mooi weer. Ik ga daar zeker zitten in de zomer en over het water staren. Wat ik me wel afvraag is de bedoeling van die enorme bergen zand en aarde op de landerijen eromheen? Of heb ik iets gemist op de website?