Niets op de televisie

Na het zes uur journaal vraagt een van ons, ’Is er nog wat op tv?’ De gids wordt er bijgehaald en meestal is het antwoord: ‘niets’ of ‘erg weinig.’ Waar wij zoal naar kijken? Op de Nederlandse zenders o.a. naar Twee voor twaalf, Met het mes op tafel en het jeugdjournaal. Bij BBC 2 naar de House of games van Richard Osman en The repairshop. Op BBC First zien we Midsomer Murders en Death in Paradise, ook de herhalingen, ik kan me er toch nauwelijks iets van herinneren en het is altijd leuk dat Erno de meest bizarre zaken in het verhaal wel nog weet. Waar wij echt niet naar kijken? Zo ongeveer alle realityshows, de programma’s waarbij de kijkers zijn veranderd in gluurders die genieten van andermans ellende in situaties die eigenlijk privé zouden moeten zijn en waarin - de vaak jonge - deelnemers allemaal denken beroemd te worden. Het meest ergerlijke op de tv is de reclame, vooral reclame midden in een programma of film. Waar ik niet tegen kan en dan wegkijk of mijn ogen (en oren) dicht doe, zijn gewelddadige films met martelingen en extreem bloederige toestanden. Zoals de films op de zender die zich presenteert als ‘meer voor mannen’. De films van Quentin Tarantino worden dan wel cult en kunst genoemd, ik vind ze walgelijk. Aan de andere kant heb ik ook zo mijn quilty pleasures, ik ben gek op rampenfilms met tornado’s, haaien, prehistorische monsters, aardbevingen, overstromingen en vulkaanuitbarstingen vooral als ze zo overdreven zijn, dat het bijna humor is geworden. Overdag gaat de tv alleen aan als een van ons ziek op de bank ligt. Elke avond denk ik weer, als er toch niets interessants is kan die tv ook uit, pak een boek, ga puzzelen of ga iets anders leuks doen. Maar ja, als het ding eenmaal aanstaat, gaat die pas uit als we naar bed gaan.