Schrijven wat je schrijven wilt

Iedereen die schrijft, was een paar weken terug geraakt door de commotie rond de schrijver van het kinderboekenweekgeschenk die vanwege bedreigingen zijn opdracht heeft teruggegeven. Ik ook. Ik wil schrijven wat ik wil zonder dat een stel idioten me willen terechtstellen, ze lijken die fanaten wel, ver weg in Afghanistan. En nu is er gedoe rond het veranderen van de woorden ‘dik’ en ‘lelijk’ in de boeken van Roald Dahl. Is een gedeelte van de mensheid een beetje gek aan het worden of zo. De man is dood en kan zich dus ook niet verdedigen tegen deze maatregel van de uitgever. Nou vooruit dan maar, door de rel die ontstaat blijven ze de originele versie ook uitgeven. Ik zeg tegen mijn schoonzus, een vervend kinderboekenlezer: ’Als ik kinderboekenschrijfster was zou ik direct stoppen met schrijven, zo is er toch geen lol meer aan.’ We zijn er boos om, maar we maken er ook grappen over, we bedenken welke woorden ‘niet meer mogen’ van deze zogenaamd politiek correcte dwazen en hoe we ze gaan vervangen. Als het woord ‘kont’ niet meer mag, wordt het dan billen of bibs? Of is dat ook te onfris en wordt het achterwerk. Schoonzus komt niet meer bij van het lachen als ik vertel dat mijn moeder het had over de ‘voorbibs’. Mijn schoonmoeder (ook een veellezer) hoort ons glimlachend aan en vertelt dat haar veel oudere inmiddels overleden broer op sommige gebieden nogal preuts was, hij noemde billen ‘de plek waar de rug van naam veranderd.’ Ik denk dat we de bibs voortaan maar zo moeten noemen in boeken.