Slechte week

De lezers die mijn stukjes trouw lezen, hebben wel gemerkt dat ik vorige week niet met een column op de website stond. Ik had een slechte week. Een week vol van verdriet. Mijn lieve zus blijkt nog zieker dan we op de grens van januari en februari dachten. Met de totalbodyscan zijn nog meer uitzaaiingen gevonden. Bestraling is niet meer aan de orde, zusje moet aan de chemo. De woorden ‘levensverlengend’ en ‘kwaliteit van leven’ vallen, maar hoelang ze in deze verlenging nog op een fijne manier mee kan spelen is onbekend. Ik ben vorige week een paar dagen bij haar geweest. Ze is sterk en doodmoe van alles wat er op haar afkomt. En weer zegt ze: ’Voor iemand die het overkomt is het echt anders dan voor de omgeving. Ik kan de strijd aangaan, jullie zijn min of meer machteloze toeschouwers.’ Die week vliegen de gedachten en de gesprekken alle kanten op. Dat onze vader en moeder dit gelukkig niet meer hoeven mee te maken en als we het over pruiken en haaruitval door de chemo hebben zegt mijn zwager: ’Je zus heeft altijd al stijl haar willen hebben (Als je mijn zus tegenkomt zie je eerst een enorme bos krullen en dan pas mijn zusje) dit is haar kans.’ We lachen om de gekste dingen, huilen om mooie herinneringen en we slapen slecht totdat we zo moe zijn dat we om negen uur al naar bed gaan en een nacht doorslapen. Als ik donderdags thuiskom bedenk ik me dat ik nog een column moet schrijven. Ik heb wel ideeën, doe een poging, maar ik kan het niet opbrengen. Verdriet is slopend.