Thuiskomst

Een paar heerlijke weken en dan bij thuiskomst een bericht krijgen dat er diep inhakt. Eindelijk, na drie jaar, hebben we zoon, schoondochter en de kleinkinderen in Florida weer gezien. Door COVID was het reizen naar de VS zo beperkt mogelijk en met zoveel gedoe, dat we er maar van af hebben gezien in voorgaande jaren. Wat groeien kinderen hard in drie jaar! Wat is zoonlief grijs geworden en wat een lieverd is schoondochter Christyl. We hebben ook weer genoten van de mooie natuur en we zijn in verschillende dorpjes en steden geweest. Voor de alligators ben ik niet bang meer, gewoon je aan de regels die gelden houden. Dus niet uitstappen als er eentje langs de weg ligt. Maar nu ik weet dat er af en toe een beer in de tuin van de ouders van Christyl rondloopt, kijk ik, als ik daar ben, eerst eens goed om me heen voordat ik in het donker naar de auto loop. De terugreis was vermoeiend, ik heb een nacht overgeslagen want slapen in een vliegtuig dat lukt me echt niet. Zoals na iedere vakantie belt Erno meteen met zijn moeder om te vertellen dat we veilig zijn aangekomen en ik bel met mijn zusje. Ze vertelt dat ze heeft genoten van de foto’s die ik haar die weken heb geappt, laat me eerst enthousiast vertellen en als ik vraag hoe het met haar en mijn zwager gaat, komt ze met een schokkend bericht. Ze heeft opnieuw kanker, er is een uitzaaiing gevonden. Ze weet het zelf ook nog maar net een paar dagen. We hebben samen aan de telefoon een tijdje stilletjes zitten huilen. Zij gaat een zwaar traject in met vijf weken dagelijkse bestraling en daarna een operatie. Ik zal haar zoveel mogelijk steunen. Maar ik voel me ook machteloos want zij alleen kan met hulp van de artsen het monster verslaan. Die avond was ik zo moe, dat ik die nacht niet heb liggen piekeren over mijn zusje en twaalf uur aan een stuk heb liggen slapen.