Schutting

Toen we twintig jaar geleden hier kwamen wonen stond er tussen onze tuin en die van de buren aan de rechterkant (als je voor het huis staat) een ouwe aftandse houten schutting, die niet op de officiële scheiding stond, maar krap een halve meter in onze tuin. Gevolg van gedoe vele jaren geleden tussen vorige bewoners van ons huis en hun buren. Om een lang verhaal kort te maken, de schutting, die wij met een eerlijker grondverdeling op de rand plaatsten, was na een jaar of achttien nu echt verrot. Daar kwamen we achter toen we kilometers klimop verwijderden omdat de huidige buren eind vorig jaar gingen verbouwen en een deel van de schutting weg moest. De bouw van de buren wilde maar niet vlotten, en zo stond er maandenlang een half afgebroken geval van een meter hoog. Dat was ook gezellig, op een bepaalde manier. Als buurmeisje Ivy van vier jaar buiten was, stonden we over van alles en nog wat te kletsen en moest ik haar capriolen op de trampoline bewonderen. Ook de buurhonden kwamen regelmatig om een aai vragen. Sinds een paar weken staat er een nieuwe schutting. Prachtig, echt waar. Maar ik mis mijn buurmeisje en het contact met haar ouders en de honden. Vorige week hoorde ik ineens geroep, ‘Hé buurvrouw,’ riep Ivy ‘Wat ben je aan het doen?’ ‘Was ophangen,’ riep ik terug. Ook Ivy vond het jammer dat ze me niet kon zien. We vonden een oplossing, tussen onze oprit en hun tuin staat een gaaspaneel en daar hebben we een tijdje staan kletsen. Dat was erg leuk.