Oppassen in Bennekom

Het begon met de vraag van mijn zus of we een weekje op de honden wilden passen in de meivakantie. De jongste hond doet mij twijfelen, het is een weglopertje en ik heb geen zin om een week constant achter dat beest aan te rennen en op te letten dat ze er niet vandoor gaat. De ouwe hond loopt niet weg, maar ze stinkt en blaft bij ieder geluid, ook ’s nachts. Dat geblaf is zo erg dat de mevrouw van de honden-vakantie-opvang haar niet meer wil hebben. Zus en ik komen tot een overeenstemming, de jongste hond gaat naar de opvang en wij gaan op het oudje passen. Dat weekje blijkt ineens tien dagen te zijn. Vooruit dan maar, het is me zussie. Erno neemt een paar dagen vrij, zodat het net lijkt of we vakantie hebben. Zoonlief komt ook een paar dagen (met de kinderen) want ook hij vindt het goed vertoeven in het huis van zijn tante. Een houten huis midden in het bos en vlak bij de Ginkelse heide. Tom heeft zijn racefiets mee en maakt een lange tocht. Felix en Benjamin vermaken zich met de skelter, de roetsjbaan en maken een pijl en boog. Evie raapt stenen, kijkt met een stenen-app wat voor soort het is en ze leest languit liggend in het gras twee boeken uit. Schoondochter is thuisgebleven in Den Haag, zij geniet van een paar dagen zonder man en kinderen. De ouwe hond blijkt in haar eentje de rust zelve, blaft nauwelijks en volgens mij heeft mijn zus haar in bad gedaan voor dat we kwamen want het stinken valt ook mee. Het is prachtig weer en we genieten met volle teugen van de natuur en het uitzicht. Toch ben ik blij dat ik weer thuis ben, mijn eigen bed, mijn eigen bedoening en mijn eigen gang gaan.