De foto van aap

Ik heb heel lang een hekel gehad aan de enige foto, waar ik zelf met aap opsta. Het is namelijk ook de enige foto die heb, waar mijn grote moedervlek op mijn dijbeen is te zien. De moedervlek die op het strand leidde tot fluisterend gegrinnik en steeds dezelfde vragen en opmerkingen opriep. ‘Kijk, dat meisje is in de poep gaan zitten’ of het iets vriendelijker, ‘Volgens mij heb je chocola op je been.’ Als puber haatte ik die vlek. De huisarts zei: ‘Als je het weg laat halen, krijg je een lelijk litteken. Wacht maar tot je achttien bent, dan praten we er nog eens over.’ Verstandig van de man, want het maakt me echt niets meer uit. Als ik nu gegrinnik op het strand hoor, zeg ik: ’Ja, ik ben in de poep gaan zitten, vies hè?’ Ik weet zeker dat mijn vader de foto niet heeft gemaakt, hij heeft mijn hele jeugd, de hekel die ik aan die vlek had, gerespecteerd. Hij heeft me in de tijd dat ik jeugdpuistjes had ook niet gefotografeerd. (Van die puistenkop is alleen een schoolfoto.) Het moet een van mijn ‘lollige’ ooms of mijn net zo ‘lollige’ neef zijn geweest die de foto heeft gemaakt. Op de foto sta ik, met aap naast me op de grond, mijn pyjamabroek aan te doen. Blote billen en moedervlek zijn te zien. Misschien was een gedeelte van de hekel die ik aan de foto had daar aan te wijten, dat ik toen al onbewust voelde dat je geen foto van een jong meisje moet maken in die positie.

Enne… de restauratie van aap schiet niet echt op, onderdelen gewassen en schoon, maar aap is erger kapot dan ik aanvankelijk dacht.