Hoop, verwachtingen en realiteit

Hoop moeten we altijd houden, hopen dat het virus ‘Hocus Pocus Pilatus Pas’ in één keer is verdwenen. Zonder hoop wordt het een sombere toestand. Hoop houdt de mens overeind in moeilijke tijden. Hoop is soms ook naïviteit, je kent de realiteit, die zit ergens in de achtergrond van je hersens verstopt, en die wil je niet zien. Bij verwachtingen begeef je je al op het terrein, dat je er van uit gaat dat het lukt. Dat het leven dit jaar weer helemaal ‘normaal’ wordt. Dat we weer volop kunnen winkelen, uit eten gaan, naar Verweggistan op vakantie kunnen en een gauw een prikje kunnen halen zodat je geen corona kan krijgen. Die verwachtingen zijn te hoog gespannen. Verwachtingen die niet uitkomen monden vaak uit in frustratie en frustratie geeft ellende, mensen worden boos en krijgen korte lontjes. De realiteit is hard, die willen we niet altijd weten. Ook nu is de realiteit hard voor ons. De hele bevolking enten lukt niet in een week, dat is nu wel duidelijk en had ik ook niet op gerekend. Waarom ik als 65+ zolang moet wachten en de 63 en 64-jarigen in het noorden in april worden geprikt, is mij vooralsnog compleet onduidelijk. Wat ik probeer? Hoop blijven houden, flexibel omgaan met mijn verwachtingen en… de realiteit onder ogen durven zien en dat is dat die hele pandemie nog wel eventjes duurt en ik voorlopig nog niet geprikt ben.