Brieven

Afgelopen weekend ben ik bij mijn zus geweest. Die is aan het opruimen en komt nog van alles tegen uit ons ouderlijk huis. Toen mijn vader stierf en het huis leeg moest, hebben we van alles verdeeld en ik dacht dat ik alle papieren had. Maar wat blijkt, bij mijn zus ligt nog een pakketje brieven, of ik daar interesse in heb. Ja graag! Ik schrijf nog steeds aan mijn autobiografie c.q. familiegeschiedenis. Het zijn brieven uit hun verkeringstijd, van mijn vader die in Rotterdam woonde, aan mijn moeder in Amsterdam. Zondagmiddag begin ik te lezen. Een enkele brief is gedateerd, de oudste is uit 1949 en de laatste uit 1951, twee jaar voordat ze trouwden. Bij het lezen van een ongedateerde schiet ik in de lach, om het volgende: ‘Gisteren ben ik weer thuisgekomen met groot verlof. Ik ben niet afgekeurd maar ze kunnen me niet gebruiken, ik heb blijkbaar een geestelijke afwijking. Ik mag weer mijn normale werk gaan doen.’ Echte Windau humor. Uit andere papieren weet ik dat mijn vader op 27 september 1949 met groot verlof is gestuurd. Mij heeft hij vertelt dat hij - door zijn ideeën over geweldloosheid - absoluut niet in militaire dienst wilde, toch is gegaan en dat hij tijdens een instructiefilm over hoe je iemand met een bajonet overhoopsteekt, is gaan staan en heeft geschreeuwd dat ze een stelletje vuile moordenaars waren. Daarna is hij weggestuurd en later kreeg hij een brief thuis dat hij was afgekeurd met S5. (S staat voor stabiliteit en 5 is het onstabielst.) Familiegeschiedenis is zo mooi en bijzonder.