Amerika

Ik ben wel vijf keer opnieuw begonnen met deze column. Hoe schrijf je over een heftige politieke gebeurtenis waar je (klein)kinderen mee te maken krijgen. Wat schrijf je als je schoondochter huilend voor de tv heeft zitten kijken naar de bestorming van het Capitool. Met een zoon die met zijn gezin in de VS woont en twee Amerikaanse schoondochters, volg ik het nieuws over wat daar allemaal gebeurt aandachtig en ik vind daar wat van. Geschokt, keek ook ik vorige week naar de beelden van de bestorming van het Capitool, de zetel van de volksvertegenwoordiging. ‘Amerikanen zijn stapelgek,’ is mijn eerste reactie, maar daar doe ik mijn schoondochters en hun familie te kort mee. Zij vinden het ook verschrikkelijk wat er gebeurt. De ouders van schoondochter Liz geven al langer aan dat ze misschien wel naar Nederland willen emigreren. In een wrange grap noemen wij ze politieke vluchtelingen. We kunnen wat er gebeurde geen demonstratie meer noemen, een aanval op de democratie is terrorisme. Stel je voor dat demonstranten hier de Eerste en Tweede Kamer binnendringen of dat in Duitsland bij de Rijksdag de democratie op die manier geschonden wordt. Dat kunnen de meeste mensen zich helemaal niet voorstellen, maar ook in Europa zijn er krachten die aan de democratie morrelen. Laten we alsjeblieft onze democratie koesteren.