Dipje

Wij hebben afgelopen weekend beide een dipje. De puf om vol te houden is eruit. Bij mij begint het zaterdag, ik ben snel geïrriteerd, heb nergens zin in. Ik ben de tel kwijt, weet niet meer met de hoeveelste legpuzzel ik op dat moment bezig ben. Ik heb ook al bijna alle puzzels in zaterdagbijlage van het DvhN af. De mens heeft al gauw de neiging te denken dat hij de enige is. Ik denk, hoe doen al die mensen dat toch? Gewoon doorleven in deze bizarre tijd? Ben ik de enige die er niet meer tegen kan? Natuurlijk ben ik niet de enige, niemand leeft gewoon door, maar we gaan er allemaal anders mee om. Ik hou me krampachtig vast aan de voorschriften, ik zie geen hond, ga maar een keer in de week naar de supermarkt en maak me veel te druk over al die mensen die zich niet of steeds minder aan die maatregelen houden. Zoals het vuurwerkverbod negeren, toch met zijn allen bij elkaar gaan zitten tijdens de feestdagen. Erno wordt zondag sip, hij ziet op tegen de komende tijd, hij heeft zo ontzettend genoeg van het thuiswerken en het nergens naar toe kunnen. ‘Kom op we gaan gewoon een stukje rijden met de auto, even wat anders.’ Zegt hij. ‘Hup, laarzen mee om misschien ergens een stukje te gaan wandelen.’ Richting Noorden, binnendoor langs dorpen als Glimmen, Middelbert, Ten Post, we praten ons chagrijn weg en uiteindelijk komen we uit in Delfzijl, met de kop in de wind over de dijk verdwijnen de meeste muizenissen richting zee. We kunnen niet anders dan ‘het’ volhouden, beseffen we.