Angst als raadgever?

We worden uitgenodigd om te komen barbecueën bij vrienden. Erno kijkt me vragend aan, ik zie aan zijn gezicht dat hij er echt zin in heeft, ik schiet meteen in de stress en ik zeg: ‘Nee, ja, weet niet.’ En dat antwoord herhaal ik een paar keer. Wat doe je niet en bij wie kom je wel over de vloer in deze tijd van afstand houden. Grenzen stellen. Familie is bij mij eigenlijk de grens. Nu er weer meer mag, wil ik dan ook meer? Een kennis stelde voor om als groepje van zeven toch een keer fysiek bij elkaar te komen. Ik zei nee, nog iemand zei nee. De kennis, 80 jaar en ex-huisarts, zei: ‘Ach, die stomme corona, ik trek me er niets van aan en ga gewoon naar mijn vriendinnen, als ik er dood aan ga, nou, dan heb ik een leuk leven gehad.’ Ik was not amused. Op dat moment wist ik zeker dat mijn ‘nee, we gaan niet fysiek afspreken’ de juiste keuze was. Na een huilbui, omdat ik gek word van steeds maar moeten bedenken wat is veilig en wat niet, heb ik besloten dat we toch gaan barbecueën in de tuin bij vrienden. We houden afstand en ik neem mijn beschermingsmiddelen zoals een mondkapje, handschoenen en een flesje handgel mee, voor het geval ik dat nodig vind. Blijft de vraag: Is angst nu een goede of een slechte raadgever?