Liefde in tijden van corona

Titel vrij naar de roman ‘Liefde in tijden van cholera’ van Gabriel Garcia Marquez. De aangrijpendste verhalen vind ik die over echtparen die gescheiden van elkaar zijn omdat één van de twee in een verzorgingshuis zit of in het ziekenhuis ligt met corona verschijnselen. Meestal oudere echtparen die veertig, vijftig jaar getrouwd zijn, dat niet voor niets zijn, ze willen gewoon bij elkaar zijn. Als er dan ook nog eentje eenzaam en alleen - of met een partner die er uit ziet als een wit marsmannetje – sterft, is het verdriet compleet. In angstige tijden moet je juist dicht tegen elkaar aan kunnen kruipen, terwijl dat nu, met dit virus, juist niet de bedoeling is. Afstand houden in een relatie? Dat doe ik alleen als een van ons ziek wordt. Ik heb die arm om me heen, die zoen op mijn kruin extra nodig. Nu zo’n beetje de halve bevolking thuiswerkt of werkeloos thuis zit, we met het hele gezin thuis op één wifikanaal zitten, vierentwintig uur per etmaal bij elkaar zijn en de buitenwereld zo goed als gesloten is, worden kleine scheurtjes in relaties plotseling grote barsten. De cijfers die een enorme toename van huiselijk geweld laten zien vind ik schokkend. Alsof alle korte lontjes ineens opbranden en ontploffen. ‘Doe nou niet!’ wil ik dan roepen. ‘Doe een beetje aardig tegen elkaar! Het is al lastig genoeg allemaal.’ Een geboortegolf na deze crisis is toch veel mooier dan een scheidingsplaag!