Les in Zoom

Vorige week donderdag had ik mijn eerste digitale les van de schrijversvakschool. De docente heeft gekozen voor de app van Zoom. De app waarvan de Amerikanen denken dat hij onveilig is omdat iedereen kan meekijken en luisteren. En als de Amerikanen zeggen dat het onveilig is, dan is dat vast zo, want die vinden vrijwel nooit iets te onveilig. Ach, we hebben voor de gemiddelde Nederlander niets te verbergen. Misschien voor een schrijver die op zoek is naar een idee voor een verhaal. Dat is wat wij doen, we schrijven verhalen, bespreken die met elkaar en we krijgen feedback van de docente. Stellen elkaar vragen zoals: Zijn we op de goede weg, zou een lezer dit spannend genoeg vinden en gebruiken we de taal op een leuke manier? Nu zullen niet alle schrijvers digibeten zijn, wij zijn dat ieder op ons eigen manier wel. Dus deze eerste digitale les begon met hulp van mijn echtgenoot, een zoon van een medestudente en de partner van de docente. Met al die hulp duurde het nog een uur voor we konden beginnen. Er volgde een interessante les, maar jeetje wat is dat vermoeiend drie uur lang video-les krijgen. Ik snap nu pas waarom Erno na een dagje digitaal thuis vergaderen zo moe is.