Het laatste flesje

Wat moet ik nu denken over het zich in rap tempo verspreidende coronavirus? Ik ben geneigd het te zien als een griepvirus, zo eentje die elke winter door het land raast. Veel zieken en een aantal mensen die het niet overleven, veelal omdat ze al zwak en ziekelijk zijn. Aan de andere kant ben ik wel gevoelig voor de aandacht die het coronavirus krijgt. Niet in paniek, meer iets van ‘moet ik iets doen, moet ik handelen?’ In de supermarkt in Vries loop ik, als ik mijn weekboodschappen doe, langs de zeep. Er ligt nog één flesje gel om zonder water je handen te kunnen wassen. Ik koop het en tegelijkertijd denk ik ‘doe niet zo paranoia.’ Ik leg het flesje in de auto zodat ik, als ik een viezig boodschappenkarretje heb aangeraakt, mijn handen kan schoonmaken. In de drogist hangt een bordje waarop staat dat de handgel is uitverkocht. Ik raak in gesprek met de verkoopster. Ze zegt dat de mensen gek geworden zijn, ze werd door de telefoon uitgescholden. Degene die belde vond dat de drogisterijen verantwoordelijk waren voor de gezondheid van de bevolking, de beller vond het een schande dat overal de handgel uitverkocht was. Ik kan het alleen maar met de verkoopster eens zijn, de mensen zijn gek geworden.