Huishoudschooladvies

Op de lagere school was ik een verlegen en teruggetrokken meisje. Ik deed er alles aan om geen beurt te krijgen als de juf of meester iets vroeg. Niet omdat ik het antwoord niet wist, ik vond het doodeng om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dat je iets moest leren snapte ik ook niet zo goed, als iets zo was, dan wist je het toch? In de zesde klas* kreeg ik het advies om naar de huishoudschool* te gaan. Dat wilde ik echt niet, want ik wilde architect worden. Ik belande op de Mulo. Het gevolg van het huishoudschooladvies was wel dat ik mijn hele schoolcarrière onzeker ben geweest over mijn capaciteiten. Ik haalde de Havo, deed een MBO-plus opleiding en toen ik op mijn veertigste - als een van de weinige in de studiegroep - een hbo-propedeuse in één jaar haalde, heb ik puur uit nieuwsgierigheid een intelligentietest laten afnemen. De uitslag was onthutsend, een torenhoog IQ waarmee ik met gemak een universitaire studie had kunnen doen. Daar ben ik niet meer aan begonnen. Ik had het geluk dat ik nog ruim vijftien jaar met plezier in de psychiatrie heb gewerkt. Maar stel dat mijn ouders dat advies van de lagere school hadden opgevolgd, daar was ik absoluut niet gelukkig van geworden. Die onzekerheid lijkt er echter als voorgoed vastgebakken in te zitten. Nog altijd ben ik bezig met bewijzen dat ik het allemaal wel kan.

*Voor de mensen die niet bekend zijn met het vroegere schoolsysteem: De zesde klas was de huidige groep acht. De huishoudschool is vergelijkbaar met het VMBO.