Een echte fijne wandeling

Harige monsters Stil. Ik sta, geworteld als een boom. De ree voelt dat er iets niet klopt, ze kijkt schichtig op en om zich heen, maar zolang ik niet beweeg ben ik er niet, lijkt het. Ze graast, blijft waakzaam en komt steeds dichterbij, over het bijna dichtgegroeide pad op het landgoedje van Schoon. Voor mijn gevoel sta ik het ranke beestje wel een kwartier te bewonderen, voor ze rustig in de bosjes verdwijnt. Op het bankje bij het veentje ga ik zitten, genieten van het uitzicht. Er land een libelle, of andere soort met van die vliesdunne vleugels, naast me op het bankje. Met mijn fototoestel kan ik tot op een centimeter bij dit prachtige insect komen. De vleugels, doorzichtig, hebben door het licht alle kleuren van de regenboog, ze glanzen en glinsteren. Later, bij de Wiek, kijk ik een tijdje naar de aalscholver die in en onder water verbluffende kapriolen uithaalt, twee eenden verjaagd en dan wegvliegt. Eindelijk, na ruim een half jaar kan ik helemaal pijnloos wandelen. Mijn enkelbot, waar toch een breuk of meer een scheurtje in bleek te zitten, is achtennegentig procent geheeld. Yes, ik kan weer genieten van mijn wandelingen!