Graaiers en andere rare bedragen

Zomaar drie berichten uit de kranten van de afgelopen weken: ‘Internetfenomeen kat Grumpy is dood, de eigenaren verdienden er miljoenen aan.’ ‘Recordbedrag voor kunstwerk Jeff Koons’ en ‘Half werk, volledig salaris directrice.’ Je laat filmpjes zien van je saggerijnige huisdier en daar verdien je dan miljoenen mee. Leuk hoor die Grumpy, maar het slaat toch nergens op dat met een misvormde kat zo veel geld verdiend wordt? Met werken, dáár verdien je geld mee. Dacht ik. Totdat ik las over een mevrouw de directrice die vijf maanden heeft gewerkt, zich dan ziekmeldt na een meningsverschil en vervolgens zomaar een half jaarsalaris van een halve ton plus wat extra’s meekreeg bij ontslag. Gemeenschapsgeld, ook dat nog. Ik begrijp daar helemaal niets van. Sowieso begrijp ik helemaal niets van topsalarissen, hoeveel luxe heeft een mens nodig, vraag ik me daarbij af. Vijf huizen met twintig badkamers? Nee, dan Kunst, ook zoiets. Ik hou van kunst, ga naar museums en ik probeer zelf kunstige dingen te maken. Ik pleit voor meer en veel mooie kunst, maar 91,1 miljoen dollar (ongeveer 81 miljoen euro) voor een ijzeren konijn van kunstenaar Koons, dat is toch van de zotte. Dat is hebbe, hebbe, hebbe waarde, pronken met bezit. Daar gaan die onnodige topsalarissen naartoe, denk ik. Het gaat niet meer om de schoonheidswaarde van een kunstwerk. Zo’n werk verdwijnt in privébezit en niemand kan er meer van genieten. Mag ik nog even doorzeuren? Luxe kamperen (echt waar, ze durven dit nog kamperen te noemen) in een villa in Biddinghuizen voor 20 personen à minimaal 3500 euro p.p. met butler, privé-helikopter, jacuzzi en chef-kok. Arghhhh, ik word gek!!!!