Nieuws

Kort overdwars 67, een cursiefje door Els Windau

De dierentuin

Het is een soort haat-liefde verhouding, die ik heb met dierentuinen. Aan de ene kant wil ik niet dat dieren die vrij in de natuur rond horen te lopen, opgesloten zitten in kooien en hokken. Aan de andere kant vind ik het prachtig dat ik leeuwen, tijgers, olifanten en beren in het echt en vlakbij kan zien. Ik hoop dat bezoekers van dierentuinen, juist omdat ze de dieren van dichtbij kunnen zien, bedenken dat alle wilde dieren in de wereld beschermd moeten worden. Hopelijk is dat het nut of doel van een zoo. Ik ben geboren in Rotterdam en we woonden dicht bij de diergaarde Blijdorp, mijn ouders hadden een abonnement en mijn moeder liep dagelijks met mij door de dierentuin te wandelen. Daar is mijn liefde voor dieren begonnen, denk ik. Toen we naar Den Haag verhuisden, was er een dierenpark in Wassenaar. Heel vernieuwend hadden ze daar grote stukken grond waar dieren zoals gnoes veel meer ruimte hadden dan gebruikelijk was in dierentuinen. Je kon de gnoes als kudde zien grazen en draven. Prachtig vond ik dat als kind. In 1985 werd dit park gesloten. Later woonde ik in Arnhem en nam zelf een abonnement op de dierentuin daar. Met een schetsboek in de handen heb ik uren naar de wolven en de chimpansees staan kijken, die in de Arnhemse dierentuin een prachtige plek hebben. Maar in alle dierentuinen waar ik ooit ben geweest, liep ik met pijn in het hart langs de te kleine kooien, vaak met katachtigen, waar de dieren zich dood verveelden en nerveus heen en weer liepen.

  5-04-2019
 Els Windau, Henk

pagina terug