Bonnetjes

‘Nee, ja, doe ik niet aan mee, die wil ik juist wel, nee, ja, geef maar aan de volgende klant.’ Dit is zo ongeveer de volgorde van antwoorden bij de kassa in de Appie Happie XL. Soms, als ik zie dat de kassière het die dag wel zo’n beetje gehad heeft, zeg ik meteen dat ik alleen een parkeerkaart en de bon wil. Koop ik daarna een bloesje bij de H&M of een andere winkel, krijg ik die vragen weer, maar dan iets andere. ‘Ja,’ zeg ik dan, ‘ik heb zelf een tas maar daar zit vis in dus als je een klein zakje hebt, graag. Bloes en vis zijn geen lekkere kombinatie. Graag ook de bon want ik moet nog naar een andere winkel en anders denken ze daar dat ik zomaar een bloesje in mijn tas heb gedaan zonder af te rekenen.’ Dat laatste als ik er geen zakje omheen krijg. Bij de drogist wil ik tegenwoordig een bonnetje nadat ik wijzer ben geworden, toen ik zonder een bonnetje niet de medicijnen kon ruilen die hééél ver over de datum waren. Erno vraagt soms waarom ik zo’n grote portemonnee nodig heb, OM AL DIE BONNETJES DUS. Een keer in de week mest ik mijn portemonnee uit. Gaan de bonnetjes in een bakje dat ik vervolgens eens in de maand uitzoek om daarna de bonnen met garantie in de bonnen-bewaar-doos te doen. Daar blijven ze meestal jaren liggen.