Duif is (niet) dood

Als ik met vriendinnen ga lunchen of koffiedrinken in Groningen, doen we dat vaak in een mooi oud hotel in de binnenstad. In de winter zitten we in het hotel zelf en zomers buiten op het terras in de binnentuin. Een prachtig plekje met een enorme boom, klimop en klimmende bloeiers tegen de muren. De drukke geluiden van de stad vallen weg, het is er onwaarschijnlijk stil. Je hoort er alleen het zingen en kwetteren van merels, mezen, mussen en het geroekoed van duiven. Het is net als met die mooie stille camping, waar het nooit meer rustig is als je tegen iedereen vertelt waar het is. Ik hou dit unieke plekje graag een beetje geheim. De laatste keer dat ik er was, lag er op het tafeltje een blauw waterpistool, met een kaartje eraan waarop staat: Roekoe. Komt de duif uw eten pikken. Laat hem dan een beetje schrikken. Zodra de koffie met een koekje op tafel staat, waggelt er een duif naar ons toe op jacht naar kruimels. Als ik met het blauwe pistooltje schiet, vliegt het beestje op en gaat op de reling van het balkon zitten. Het werkt! Tijdens de lunch blijven de bedelende duiven ook weg. Als we een complimentje geven voor deze diervriendelijke oplossing, vertelt de hoofdober ons dat het een idee uit Frankrijk is. Hijzelf had liever hardere maatregelen genomen. ‘Maar dat mag niet,’ zegt hij.