Nieuws
Kort overdwars 37, een cursiefje door Els Windau
Verloren
Tijdens het winkelen was ik mijn kettinkje verloren. Ik merkte het pas ’s avonds toen ik gewoontegetrouw mijn horloge afdeed en oorbellen uit. Ik ging met mijn handen naar het slotje in mijn nek. Huh? Niets. Kijken of ik het sieraad misschien geheel in gedachte al eerder had afgedaan. Nee dus. Zoeken, terwijl ik het altijd op dezelfde plaats leg. Vervolgens stevig balen en verdrietig, het kettinkje met de paarse steen is me dierbaar. Ik heb onze avondwandeling nog een keer gelopen naar de grond kijkend en zoekend. Waar kon ik het kettinkje nog meer zijn kwijtgeraakt? In twee winkels had ik kleding gepast. De volgende dag bellen. Niets gevonden, ze zijn nog in de paskamers gaan zoeken. Op de site van de gemeente Assen deed ik melding van verlies. Daarna maakte ik nog een rondje door het centrum van Assen, niets, niente, nada. Het moment dat ik - met tranen in mijn ogen - gelaten zat te accepteren dat het kettinkje echt weg was, bedacht ik ineens dat ik die ochtend nog bij de Emté was geweest. Eigenlijk geloofde ik er niet meer zo in, maar ik belde toch op. Wat schetste mijn verbazing? GEVONDEN! Ik sprong meteen op de fiets en snelde naar Vries. Het meisje achter de servicebalie heb ik een dikke knuffel gegeven, ik was zo ongelooflijk blij. Mijn poging om de eerlijke vinder te achterhalen is mislukt, niemand in de Emté wist wie het kettinkje heeft afgegeven. En ik zou diegene zo graag een bos bloemen geven.