De borstenpletter

Het is weer tijd voor het tweejaarlijkse bevolkingsonderzoek naar borstkanker voor vrouwen tussen de vijftig en zesenzeventig jaar. De uitnodigingen daarvoor worden blijkbaar per wijk verstuurd, met als gevolg dat ik met een paar vrouwen uit ons buurtje in de onderzoeksbus in Vries zit te wachten. Elke keer zeggen we, dat we met elkaar hadden kunnen meerijden en na twee jaar zijn we dat weer vergeten. In een hokje van ongeveer een vierkante meter moet ik mijn bovenkleding uitdoen. Als de deur opengaat, geeft de onderzoekster me hand, dat voelt altijd enigszins ongemakkelijk, met ontbloot bovenlijf. Dan begint het geworstel met de borsten, ze legt uit hoe ik moet staan, stuurt mijn armen en trekt mijn rechterborst over de plaat. Ik ben niet zo meegaand, automatisch beweeg ik tegendraads. De vrouw drukt op een knop en dan klemt het apparaat mijn borst stevig vast. Even adem inhouden en ik vraag me in stilte af wat er gebeurt als ze de knop ingedrukt houdt, blijven ze dan eeuwig plat? Dan de linkerborst. Auw, dat doet echt zeer. Daarna worden mijn borsten nog twee keer in een andere positie geplet om de klieren in de oksels te scannen. Deze keer is het extra spannend, bij mijn zus zijn kortgeleden onrustige cellen ontdekt die ze de komende jaren in de gaten gaan houden. Door de schrik voel ik zelf overal knobbeltjes. Tien dagen wachten en dan weet ik of alles oké is.