Wat hebben een tafel en een tasje gemeen?

Een vrouw met wie ik ooit bevriend was in Arnhem, noemt zichzelf tegenwoordig ‘damestasjes lezer’. Dat vraagt om enige uitleg. Ze gebruikt het tasjes lezen als teambuildingsinstrument, geeft vrolijke workshops en je kan ook individueel van haar diensten als therapeut gebruik maken. In een damestas - maar ook in herenbroek en jaszakken - zitten spullen die de drager nodig denkt te hebben. Waarom bewaar je dat bonnetje, heb je een kam bij je en hangt er aan mijn tas een houten hart? Geheime angsten en verlangens worden helder door de inhoud van je tas. Alles staat symbool voor wat we belangrijk vinden in het leven.
    Ik moest aan haar denken toen ik afgelopen zaterdagochtend aan de eettafel zat en eens even rustig alle troep aanschouwde. Als de voorwerpen die een mens op de eettafel kan verzamelen, net zo veel over die persoon zegt als wat er in haar handtas zit, dan is er in dit huishouden een hoop aan de hand. Of niet? Is het beeld positiever dan het op het eerste gezicht lijkt?
    Lijstje: de zaterdags krant, vaas met bloemen, een lege bonbonnière, paarse schaal met noten en notenkraker, brillenkoker, paarse kaars, dossier hond, paarse tafelloper, ANWB-routekaarten, vakantiehuispapieren, cadeautjes voor sinterklaas en onder de kerstboom, schaar, plakband, armbandjes, mobiele telefoons, broodplankjes, koffiemokken, stijve-rug-smeersel, tandenborstel en tandpasta, schroevendraaiers, zaklampje, een laptop die uit elkaar ligt en een laptop waarop gewerkt wordt.
    Deze volle tafel is, zeker in het weekend, het middelpunt van onze bezigheden. We ontbijten hier in alle rust, lezen de krant en bespreken de inhoud. We nemen nog een kop koffie en maken een boodschappenlijstje voor de markt. Knutselen en frutselen en soms ligt er een legpuzzel van duizend stukjes.
    Die lege bonbonnière is een twijfelgeval. Is die leeg omdat ik geen snoep gekocht heb of leeg omdat ik me niet kon beheersen? Want als ik me een beetje minnetjes voel, ga ik vreselijk snoepen en dan moet ik zorgen dat er geen chocolade in huis is.
    Er is een vakantie in aantocht. Wij doen altijd aan voorpret en zodoende bereiden wij ons met folders en routekaarten voor, op wat er allemaal te zien en te doen is in winters Zweden.
    Voordat er in dit huishouden iets wordt weggegooid, proberen wij het eerst te repareren. In dit geval de verouderde laptop, die kan nog wel door de kleinkinderen gebruikt worden als ze hier zijn.
    Onze eettafel? Volgens mij is dat een vrolijke, gezond rommelige plek waar we genieten van onze bezigheden. Mijn handtas? Die noem ik mijn hutkoffer dus daar wil ik het nu even niet over hebben!