Bladblazen

Toen ik gisteren de bladblazer even uitdeed, riep de achterbuurman door de heg: ‘Betrapt’. Ik moest even nadenken, maar hij hielp me al: ‘Je hebt toch zo’n hekel aan het geluid, je pakt toch liever een bladhark? Dat las ik tenminste vorig jaar in een van je columns.’ Hij heeft gelijk, ik heb dat geschreven en het is nog steeds helemaal waar. Ik kan behoorlijk geïrriteerd raken als de rust in het dorp in de herfst dagelijks verstoord wordt door die blaasapparaten. Waar ik echt kriegelig van word, is het geklaag over al dat blad. Mijn antwoord is dan steevast: ‘Dan moet je in een flat gaan wonen en niet in dit mooie dorp.’ Realiseren de mensen die zo klagen zich wel dat ze in een fraai gebied wonen? Ga maar eens voor het raam staan en denk de bomen die je ziet even weg, dan lijkt het net de eerste de beste nieuwbouwwijk. Dat willen we toch niet? Ik geniet iedere dag weer van dit dorp, de bomen en de prachtige omgeving. Het is veel werk -  ieder jaar zo’n dertig kruiwagens vol - maar ik heb het er graag voor over om een paar keer per jaar blad te ruimen.
    Zelf hebben we dus ook een bladblazer, maar we gebruiken hem niet voor elk blaadje. Als het blad begint te vallen hark ik de boel af en toe eens bij elkaar en breng het dan met de kruiwagen naar de bladbakken aan het eind van de straat. Als het meeste blad eraf is pak ik één keer de bladblazer. In het voorjaar pak ik dat ding nog een keer om het blad - dat de plantjes heeft beschermd - uit de borders te blazen.
    Er zijn mensen die iedere avond het blad naar de straat blazen en het laten liggen. ’s Nachts waait het de oprit weer op en de volgende dag blazen ze het weer naar de straat. Je moet er maar zin in hebben. Of het blad naar de buren blazen onder het mom van ‘al het blad terug naar de eigenaar van de boom.’ Tja, ook een manier.
    We staan er echt niet alleen voor, elke herfst komt de gemeente een paar keer met blazers, bladzuigers en grijpers de straten schoonmaken. Toen ik laatst met een van deze gemeentewerkers stond te praten, zei hij dat de mentaliteit aan het veranderen is. Verantwoordelijkheid voor de omgeving houdt steeds meer op bij de eigen voordeur of straatrand. Dit soort zaken benader ik het liefst positief en antwoordde: ’Mensen weten niet wat ze missen, lekker in de kou bladharken en daarna met gloeiende rooie wangen bij de kachel kruipen met een warme kop chocolademelk of een stevig bakje koffie’. Hij was het helemaal met me eens.