We beginnen vol goede moed en het is mooi zacht weer, niet te warm en niet de koud en het is droog. We stappen lekker door en ondertussen praten we over van alles en nog wat. Aan het eind van het pad langs Henderk zijn we ineens Miex kwijt, hij is omgedraaid, ik roep hem nog maar hij is blijkbaar al te ver weg. Ineens staat hij weer voor onze neus met een big smile op zijn gezicht. Jullie dachten echt dat ik terug was gegaan lacht hij en ik had me alleen maar verstopt. Al pratend lopen we door, langs het water en het land met de geiten, er staat ook een reiger roerloos op 1 poot en er zwemmen ganzen in het meertje. Mooi hoor hier, we genieten er echt van en ook zo lekker rustig.

Als we de bocht omlopen is het ineens gebeurd met de rust, Bundy ziet een geit of een steen. Het blijkteen schaap te zijn en niet één maar een stuk of dertig en ze lopen op het pad. Dat lijkt ons toch niet de bedoeling. Als ze ons zien gaan ze aan de haal richting de weg. Dat is al helemaal niet de bedoeling. Ik bel Ling, er lopen hier schapen, bel St Marchienus om ons te helpen. Even later belt Ling terug om te zeggen dat St Marchienus eraan komt.

Intussen zijn wij terug gelopen om de schapen aan de andere kant op te vangen, ze lopen al bij de geiten. Miex jaagt ze terug langs het pad en Bundy staat op de weg om te zorgen dat ze de goede kant op gaan. Ik ren vooruit om te zorgen dat ze in de bocht wel de zandweg nemen en niet de weg naar Rosworld. Maar als die schapen ineens gaan rennen is er voor mij geen lopen tegen. Met het zweet drie duimen dik voor de kop ren ik als een gek voor de schapen aan die wel lijken te vliegen zo snel gaan ze. Bij de zandweg aangekomen roep ik ze en ze draven in een stuk door
naar het hek wat we al open hadden gezet. Als alle schapen binnen zijn doen we het hek dicht en staan nog na te hijgen. Ook de schapen staan te hijgen en te kuchen, maar ze zijn weer op stee.

En dan komt St Marchienus eraan. Net op tijd zegt hij lachend. Ja hoor het zal ook niet zo zijn. Hij komt altijd als het werk gedaan is. We praten nog even na. Volgens St Marchienus liepen de schapen gisteren ook al los dat is toch op z'n minst wat verdacht. We kijken samen nog eens naar het hek en denken toch niet dat de schapen zo slim zijn dat ze die zelf open kunnen maken. Er wordt nog een extra touw om het hek geknoopt en ieder gaat weer zijn eigen weg. Wij zetten onze wandeling voort maar de heren vinden het eigenlijk wel goed zo, ze willen over de Zuiderstraat terug naar Zeijen en ik wil langs de Zeijerwiek. Dus scheiden onze wegen, de jongens lopen over de weg terug naar huis en ik loop langs de Wiek. Al lopend denk ik nog na over dit avontuur. Soms beleef je in geen dagen noemenswaardige dingen en dan gebeurt er ineens zoveel dat je er wel een boek over kan schrijven, in elk geval een stukje.

Eenmaal thuis hebben de heren de koffie al op en zitten alweer op hun vertrouwde plekjes. Barry komt langs en gaat samen met Miex een rondje rijden in De Banaan. Bundy zit weer achter de computer. Okkers doet de was en schilt de aardappelen voor het avondeten. Alles gaat weer z'n gewone gang.

En dan zegt Miex ineens dat hij een huis kan krijgen in Vries. Ik verschiet van kleur, hoezo, sinds wanneer en waarom weet ik daar niets van. Miex zegt dat er een brief was gekomen van de woningstichting. Hij zoekt even maar weet niet waar Ling hem heeft gelaten. Ik bel Ling. Miex kan een huis krijgen, Ling weet van niets en is zeer verbaasd. Als ik naar Miex kijk zie ik hem lachen, hij neemt me in de maling en ik trap er met open ogen in. Okkers dacht ineens dat al haar zonen het huis zouden verlaten, lacht hij. Man was dat even schrikken. Als er eerst één vertrekt vind ik dat eerst wel genoeg en het lijkt erop dat dat inderdaad binnenkort gaat gebeuren. Ik mis hem nu al en hij is nog niet eens weg. Ik geloof dat zoiets een naam heeft, het lege nestsyndroom. En het nest is nog lang niet leeg. Wat staat me nog te wachten.