American Dream

Zoonlief woont al weer achttien jaar in de Verenigde Staten. Hij is inmiddels Amerikaans staatsburger en hij laat zijn Nederlandse paspoort binnenkort verlopen. Thijs leeft en denkt als een Amerikaan. Hij is daar thuis en gelukkig, dat merk ik aan alles. Toen hij achttien jaar geleden aankwam in Orlando is hij een fietsenwinkel binnengestapt en heeft gevraagd of ze werk voor hem hadden. Dat hadden ze en hij is er een aantal jaren blijven werken. Intussen deed hij een opleiding tot ambulancebroeder. Dat heeft hij tot zijn spijt niet als beroep kunnen uitoefenen omdat zijn vrouw ook studeerde en er moest brood op de plank komen. Bij een andere fietsenwinkel kon hij toen als ergonomisch verkoopadviseur voor op maat gemaakte peperdure sportfietsen aan de slag. Er kwamen kinderen, ze verlieten het kleine huurhuis en ze kochten een ruime woning buiten Orlando. De Corona jaren hakten er behoorlijk in, maar boden ook nieuwe kansen voor beiden. Mijn schoondochter werkte als verpleegkundige in een ziekenhuis tijdens Covid en dat was geen pretje. Ze solliciteerde bij een groot medicijnconcern en begeleid nu, nog steeds als verpleegkundige, telefonisch kankerpatiënten met hun medicatie. Thijs solliciteerde bij hetzelfde bedrijf als salesmanager en heeft nu een baan waar hij van droomde, hij heeft de vrijheid om zijn werk zelf in te delen. Trots vertelde hij me dat hij volgende maand een aanzienlijke bonus krijgt omdat hij het zo goed doet. Niet van vuilnisman naar miljonair, Thijs leeft zijn eigen American Dream. Ik ben trots op hem en ik heb er vrede mee dat Thijs met zijn gezin in Amerika blijft, Nederland is te klein voor hem.