Kerststress

Mijn zus aan de telefoon: ’Ik geloof dat ik voor het eerst van mijn leven last heb van Kerststress.’ Mijn antwoord: ‘Joh, dat is de leeftijd, we worden allemaal wat minder flexibel.’ Zus legt uit dat ze geen stress heeft van ons familie-etentje met z’n negenen (niet zo gek want ik kook bijna alles). Zus heeft last van stress als hun kinderen en kleinkinderen komen, dat zijn er veertien. Zo’n aantal kan ze wel aan, in dit geval heeft ze te maken met allerlei eetgewoonten en allergieën van de(klein)kinderen. Koemelk-allergie, een vegetariër en nog een veganist. Vorige week had ze nog een veganistische groentetaart gemaakt als proef voor de Kerst. Zus haar manlief, een echte vleeseter, vond het wel meevallen. Maar mijn zus, een goeie koker die best wel vegetariër zou willen zijn, vond het ronduit smerig. ‘Ik las ergens dat je gewoon iets moet koken waar je goed in bent als je Kerststress wil voorkomen,’ opper ik nog. Ook ik ontkom niet aan enige stress, (nog) niet met koken, ik wordt stapelgek van de kerstcadeautjes. Elk jaar stel ik voor om het niet te doen, of alleen iets voor de kleinkinderen onder de boom. We hebben allemaal al zo veel. Dat lukt niet met een Amerikaanse schoondochter. Voor Amerikanen staat Kerst gelijk aan héél véél pakjes. Dus loop ik twee dagen lang, mopperend en tierend van de stress, in Assen en Hoogeveen te zoeken naar in-ieder-geval-geen-onzin cadeautjes, maar naar iets wat er echt toe doet. ‘Volgend jaar gaan we gewoon op vakantie met de feestdagen,’ zeg ik tegen Erno als ik uitgeput op de bank hang. Dat zeg ik elk jaar en uiteindelijk is de gezelligheid de stress wel waard.