De zeven zussen

Vlak voor de vakantie bekeek ik mijn stapeltje leesvoer om mee te nemen. Zware onderwerpen, literatuur met een grote L. Ik werd er al moe van als ik er naar keek. Ik had zin in iets lichts, een makkelijk leesbaar boek. Dan grijp ik meestal naar een krimi, maar daar had ik ook geen zin in. Ik had net de hele serie Q van Jussi Adler-Olsen herlezen. In de boekwinkel viel mijn oog op de zeven zussen van Lucinda Riley. Daar ontkom je ook niet aan, boekwinkels liggen vol met deze hit-serie. Als een boek een bestseller is, gebeurt het vaak dat ik er niets aan vindt. Ik las het verhaaltje op de achterflap van deel 1, bedacht dat mijn zus had gezegd dat het best een leuk plot was en kocht het boek. Voor de zekerheid nam ik nog wat moeilijk leesvoer mee naar Schier. Daar ben ik niet eens aan toe gekomen. Ik kwam er achter hoe slim en commercieel succesvol deze zussenserie is opgebouwd, heb je deel 1 uit, dan wil je ook weten hoe het verder gaat met de andere zussen, dus kocht ik deel 2 in de boekwinkel op Schiermonnikoog. Thuisgekomen leende ik deel 3 en in nog geen zes weken tijd heb ik alle zeven boeken uitgelezen. Net als in de meeste ‘romantische romans’ speelt het zich af in de wereld van de upperclass, is het soms tenenkrommend voorspelbaar, maar er worden ook onderwerpen aangesneden zoals homofilie, verslaving, discriminatie van ras en kleur, pleegouderschap. En, niet onbelangrijk, het leest lekker weg. Verrassend vind ik dat er op een integere manier bestaande bekende personages en gebeurtenissen in de romans worden opgevoerd, zoals de beeldhouwer die het Christusbeeld in Rio de Janeiro heeft gemaakt, de schrijfster Beatrix Potter en deel zeven gaat bijna helemaal over de onafhankelijkheidsstrijd in Ierland. Het mag misschien geen hoogstaande literatuur zijn, ik heb er van genoten. Nu maar wachten op het laatste deel, deel 8, dat in mei 2023 verschijnt.