Verdrietige berichten

Twee weken schreef ik als afsluiter van de column, dat je niet weet hoe oud je wordt en dat dat maar goed is. Je weet ook niet hoe oud je naasten worden en ook dat is goed. Afgelopen weekend belde mijn zoon Tom en viel met de deur in huis: ‘Ik heb een vervelend bericht, Erik is overleden.’ Nog geen half jaar nadat zijn vrouw Lyke aan de gevolgen van een tekenbeet overleed, is Erik er ineens ook niet meer. Ik reageer vol ongeloof, hoe is dit mogelijk? We hebben nog maar zo kort geleden contact gehad. Tom verteld dat Erik in zijn slaap is overleden. ‘Verdriet’ zegt Tom, ‘hij is van verdriet overleden, verdriet omdat hij Lyke zo ontzettend mistte.’ Ik ga niet naar de crematie, met als belangrijkste reden dat ik ziek ben. Een paar dagen later stuurt Tom me een filmpje van de uitvaart. Een begrafenisauto met een gevolg van tientallen motoren, de laatste rit van fervent motorrijder Rik. Afgelopen woensdag verbreekt Erno de ochtendstilte bij het ontbijt: ‘Rolf Tjassens is overleden.’ Wederom ongeloof, verbijstering, ik moet het overlijdensbericht in de krant lezen om het te geloven. Rolf verzorgde een van mijn lievelingsplekjes op de website, de beeldbank, de geschiedenis van Zeijen in beeld. Als ik ergens woon, wil ik altijd weten wat de historie van die omgeving is. Niet alleen in woord maar ook in beeld. Dank je wel Rolf, voor al die mooie foto’s en hun verhalen. Voor Jeanet, Niek en Loes, verdere familie en vrienden, heel veel sterkte met dit verlies.