Terschelling

Terschelling is heel lang het Waddeneiland geweest waar ik niet zo nodig naar toe hoefde, de benaming jongereneiland en de verhalen over campings die opgebouwd leken uit bierkratten trok me niet. Vlieland was altijd mijn favoriet, drie à vier keer per jaar stond ik met een tentje op camping de Stortemelk. Niet dat daar geen jongeren kwamen en ik ben me ook wel eens te buiten gegaan aan bier, maar het was verder zo’n lekker rustig eiland. Nauwelijks auto’s, klein en overzichtelijk, alles is te lopen. Sinds ze midden in het dorp een groot hotel hebben gebouwd, een gebouw dat het beeld van het dorp compleet veranderd heeft, hoef ik er niet meer naar toe. Vlieland is een beetje een ‘kouwe kak’ eiland geworden. En te toeristisch. Mijn mening. Een ieder is vrij om er anders over te denken. Schiermonnikoog is tegenwoordig ‘mijn eiland’. En omdat we daar van de zomer al een week naar toe gaan, kozen we nu weer eens voor Terschelling. Een lang weekend om de zestigste verjaardag van Erno te vieren. We hadden mazzel met het weer, een stevige bui toen we in een strandtent aan de koffie met gebak zaten en een paar druppels op de terugweg van de supermarkt naar het appartement. Erno vind Terschelling leuk omdat er ‘meer’ te doen is en ik hou juist van plekken waar hoegenaamd niets te doen is en de zee dichtbij is. De zee zien, dat is mijn aller belangrijkste reden om naar de Waddeneilanden te gaan. En om de zee te zien moet je als in West-Terschelling logeert, een heel eind lopen. Nog een dag bijna 40 kilometer fietsen en je komt bekaf thuis door ‘alles wat er op Terschelling te doen is.’