Aap

Er is maar één foto van. Een foto gemaakt in 1962 op de sinterklaasavond, de avond dat ik de plucheaap kreeg. Aap is zestig jaar oud. Hij heeft afwisselend een prominente plaats ingenomen of hij lag op zolder in een koffer vol met herinneringen. De laatste jaren zat hij op het logeerbed in mijn werkkamer. Hij mist een oor, zijn vilten handjes en voeten zijn kapot, de houtwollen vulling komt er aan alle kanten uit en zijn ogen hangen los en kijken daardoor alle kanten op. Hij of zij is gekleed in een vervilt wollen jurkje vol gaten dat mijn zusje en ik hebben gedragen als baby. Aap is nooit mijn lievelingsknuffel geweest. Dat was een blauw met wit gebreid konijn dat weggegooid is door iemand die ik dat nog kwalijk neem. Van de week heb ik aap boven op een doos oud papier gezet, een stapje in de richting van de vuilnisbak. Er zit niemand te wachten op zo’n vuil en stoffig kapot geval. Maar diezelfde middag heb ik hem weer gepakt en dacht: Als ik aap nu eens ga restaureren, zoals ze dat doen in het BBC programma ‘The repairshop.’ In dat programma repareren twee vrouwen bejaarde knuffels met behoud van de versleten vacht en van aandoenlijke reparaties door leken. Dat kan ik ook, dacht ik. Als het niet lukt kan aap alsnog in de vuilnisbak. Met een tornmesje heb ik naden losgepeuterd, ik heb patroontjes van zijn handen en voeten gemaakt, de stoffige vulling verwijderd en het lijfje heb ik in een sopje gelegd. Ben benieuwd of het gaat lukken! Wordt vervolgd!