Ik kan er niet tegen

Ik kan niet tegen leed. Dierenleed, kinderleed, vrouwenleed en ‘mensen in het algemeen’ leed. Als ik reclamefilmpjes op tv zie van allerlei organisaties die dieren opvangen, kijk ik omdat ik wil weten wat er gaande is, dat er verwaarloosde honden, katten en wilde dieren zoals leeuwen en beren zijn. Dan schieten de tranen me vaak in de ogen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat mensen zo met dieren omgaan. Ik zap of kijk soms weg uit zelfbescherming. Deze dagen zijn het de beelden en berichten van leed uit Oekraïne waar ik niet tegen kan, die me de tranen over de wangen laten lopen. Een foto in de krant van een moeder met twee jonge kinderen zeulend met twee tassen op een landweg op de vlucht, in het NOS-nieuws op tv een vluchtende oude vrouw die door twee behulpzame militairen min of meer wordt meegesleurd omdat ze slecht ter been is, een vrouw met twee puppy’s in een tas, berichten van een bevalling in de schuilkelder, op de BBC zie ik kinderen met kanker van wie de behandeling in Oekraïense ziekenhuizen is stopgezet door de oorlog en die nu in ziekenhuizen in de buurlanden zo goed mogelijk worden opgevangen, geruchten van verkrachtingen door Russische militairen en mensenhandelaren aan de grens met Polen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat mensen zo met elkaar omgaan. Uit zelfbescherming sta ik mijzelf toe om maar twee keer per dag op de NOS-app naar het laatste nieuws uit Oekraïne te kijken en maar een keer op een dag naar een journaal te kijken. Ik kan er niet tegen, ik slaap er slechter door, het heeft invloed op mijn functioneren en mijn wereldbeeld is negatiever.