Duivels dilemma

Als ik in de krant lees dat we sinds 1945 nog nooit zo dicht bij een derde wereldoorlog zijn geweest als nu, geloof ik dat. Ik vind het spannend, beangstigend spannend en ik hoop dat iedereen zijn gezonde verstand bewaard. Ik begrijp alle berichtgeving, ik ken de geschiedenis rond deze crisis, maar ik snap het niet. Als die lui in het oosten van Oekraïne zo graag Russisch zijn, laat ze dan naar Rusland vertrekken en laat de rest van de bevolking westers georiënteerd zijn. Leven en laten leven. Niemand, maar dan ook echt niemand van de westerse, Oekraïense én Russische bevolking zit te wachten op een oorlog (afgezien van een enkele wapenhandelaar, maar die reken ik niet tot de bevolking) dus begin er dan ook niet aan. Landjepik is het, machtsvertoon, dat nergens op slaat. Ik ben bang dat sancties helemaal niet helpen en dat Oekraïne overlopen wordt door de Russen. (Inval is gaande als ik dit schrijf) Maar militair ingrijpen van het westen betekent een wereldoorlog. Het lijkt kiezen uit twee kwaden, we willen geen wereldoorlog, maar ook niet dat Oekraïne vernietigt wordt door Rusland. Als je niet militair ingrijpt, denkt Poetin, dit gaat gemakkelijk en maak je de weg vrij voor annexatie van Estland, Letland en Litouwen. Ook elders in de wereld kan dit gevolgen hebben. China kijkt naar dit conflict en denkt als het westen toch niet ingrijpt, kunnen we Taiwan innemen. Dat willen de Chinezen al heel lang. Het zijn duivelse dilemma’s. Ik heb deze week een beetje het gevoel dat we van de ene ramp, de pandemie, meteen in de volgende ramp terecht komen.