Ouwe vrienden

Vrienden komen en vrienden gaan. In een mensenleven komen ze in vele gedaanten voorbij, sommige zijn blijvend, sommige tijdelijk. Je komt ze tegen op school, tijdens een studie of cursus, het zijn je buren of collega’s en je trekt een periode met ze op. De frequentie van elkaar zien en spreken wisselt. Je leeft een tijdje heel dichtbij elkaar en dan kom je elkaar ineens nog maar een paar keer per jaar tegen, je groeit uit elkaar of de relatie verwaterd door verhuizen, verandering van baan of stopt door een life-event zoals emigratie, ruzie, scheiding of overlijden. Soms, op een dag, is er na jaren van stilte ineens weer contact. Eric en Lyke zijn van die ouwe vrienden. Eric ontmoette ik pakweg vijftig jaar geleden op de academie en door toeval kwamen we een paar jaar later met onze partners op dezelfde etage in Den Haag te wonen, we deelden keuken, toilet en gedoe met de huisbaas. Eén van de mooiste periodes uit mijn leven. Zij trouwden en verhuisden naar ’s Gravezande, ik trouwde en verhuisde naar Zoetermeer, we kregen kinderen, de vriendschap bleef. Lyke was mijn beste vriendin en belangrijkste steun tijdens mijn scheiding. Ik verhuisde naar Arnhem en later naar het noorden, het contact verwaterde, mede door de afstand, langzaam tot een nieuwjaarskaartje en een brief per jaar. Twee weken geleden kreeg ik het verdrietige bericht dat Lyke is overleden aan de gevolgen van een tekenbeet tien jaar geleden. Met Eric heb ik nu mail- en appcontact. Zijn stem herkende ik uit duizenden tijdens een telefoontje begin vorige week. Zo werkt vriendschap.