Nooit meer…

Mijn schoonvader van 93 jaar heeft afgelopen dinsdag zijn rijbewijs ingeleverd op het gemeentehuis. Wij, de kinderen, en andere familie hadden hier al een paar maanden op aangedrongen. We vonden het niet meer verantwoord dat hij in de auto zou stappen. Het is natuurlijk niet niks, om afstand te doen van een bepaalde vorm van vrijheid. Mijn schoonouders hebben in hun leven, ook toen Erno en zijn zus nog heel jong waren, heel Europa doorgereisd. Vooral naar Groot-Brittannië en Scandinavië. De Noordkaap, Zweden, Finland en Denemarken. Reizen naar Engeland, Ierland, België, Franrijk enzovoort. Kamperend in kleine tentjes en later met een camper of met een caravan achter de auto. Mijn schoonmoeder heeft geen rijbewijs, dus ze zijn vanaf nu afhankelijk van taxivervoer en van ons. Eén van de eisen om in aanmerking te komen voor taxivervoer binnen Hoogeveen is dat je niet meer auto kan rijden. Dat, en het feit dat hij vrijwel geheel afhankelijk is geworden van een rolstoel door zijn benauwdheid, heeft hem over de streep geholpen om zijn roze kaartje in te leveren. In één dag hebben wij de auto verkocht, de verzekering en de ANWB opgezegd. De mevrouw van de ANWB merkte vol ontzag op dat mijn schoonvader 65 jaar lid geweest is van de wegenwacht. Vroeger kreeg je bij een jubileumjaar als lid van de ANWB een zilveren speldje. Mijn schoonvader krijgt niet eens speldje en hij gaat nooit meer autorijden, op een dag is het zover.