Razende bits, bytes, enen en nullen

Toen ik in 2013 het schrijven weer oppakte, kreeg ik een laptop van Erno. Een zilverkleurige Sony Vaio, geen gedeelde pc meer, maar eentje helemaal voor mij alleen. Ik heb daar de, tot nu toe verschenen, columns op geschreven, al mijn huiswerk voor de schrijversvakschool op gemaakt, poëzie gedicht en talloze beginzinnen voor boeken en verhalen op getypt. Het laatste half jaar werd het trouwe apparaat traag, zo traag als een duf achtergrond muziekje in de lift. Als ik haar (over het vrouwelijk, mannelijk of onzijdig zijn van een laptop valt te twisten) opstartte, kon ik rustig wat anders gaan doen zoals de was ophangen of koffie zetten. Daarna inloggen en dan kon ik tot dat klaar was de strips in de krant lezen. Word en de mail openen kostte nog een stief kwartiertje en dan kon ik eindelijk aan het werk. Ik riep (ook al) een half jaar: ’Het is tijd voor een nieuwe!’ Maar ik kon geen afscheid nemen van mijn Vaio, ze was me te dierbaar. Nu is het dan toch zo ver, ‘ze’ ligt onder de kast te wachten tot ze weer opgestart wordt. Dat zal nog één keer gebeuren omdat ik nog een berg foto’s moet overzetten op een stickie en dan is het einde oefening. Ik schrijf nu op een flitsende laptop met een licht grijs toetsenbord, anders kijk ik er zo donker in. Als ik hem aanzet, is hij meteen aan(het is nog een hem, om een ‘ze’ te worden moet het apparaat een langere staat van dienst hebben)Ik krijg geen tijd om koffie te zetten, ik kan de razende bits, bytes, enen en nullen nauwelijks bijhouden. Aan het werk, hup schrijven!