De eerste prik

Naar Appelscha voor mijn eerste vaccinatie. Op Bevrijdingsdag op weg naar de uiteindelijke ‘bevrijding van het virus’. Ik heb geen echte prikangst, maar bij de coronavaccinaties die te zien zijn op tv lijkt het net of ze een enorm dikke naald diep in je arm duwen. Ik kijk nooit als ze me prikken tegen de griep of voor een bloedafname. Ik hoef het niet te zien. Appelscha is dichterbij dan ik dacht en ik ben dan ook veel te vroeg. Dat maakt niet uit, wordt mij bij de ingang van de sporthal verteld en ik mag in de rij gaan staan, anderhalve meter is netjes aangegeven op de vloer. Dan komt er iemand vertellen dat de wifi eruit ligt en dat zorgt voor enige vertraging. Heb ik weer. Iedereen in de rij moet zijn gegevens op papier invullen, zodat ze door kunnen gaan met prikken en later de gegevens kunnen invoeren in het systeem. Er is maar een pen en die gebruikt iedereen. Tja, het moet maar, ik was mijn handen straks wel extra goed. En dan, ineens, is het zover. Ik mag naar binnen, twee aardige dames, eentje voor het prikken en een voor de administratie. Er wordt mij gevraagd of ik akkoord ga met het BioNTech/Pfizer-vaccin en voor ik het doorheb zit ik al in de wachtruimte waar ik een kwartier moet zitten in verband met eventuele acute bijwerkingen. Ik heb nauwelijks iets gevoeld van de prik. Als ik daar zo zit, schiet ik in de lach als ik bedenk dat ik vergeten ben te vragen of ze ook een chip van Bill Gates hebben ingespoten. De meneer, die de net geprikte mensen in gaten houdt, wenkt mij met een gebaar of het wel goed met me gaat. Ik knik en moet nog harder lachen. In Appelscha denken ze nu dat ik gek ben.