Heimwee naar de zee

De zee, ik heb de Noordzee weer gezien. Toen we woensdagmiddag in Den Haag aankwamen en ons - het was weer tijd voor huizenruil - een beetje hadden gesetteld in het huis van de kinderen, zei ik: Het eerste wat ik morgen ga doen is naar het strand en daarna zie ik wel verder. Heimwee naar de zee, dat gevoel is er al sinds ik veertig jaar geleden vanuit het westen naar Arnhem en later naar Drenthe verhuisde. Verhuizen, terug naar de kust, wil ik ook niet. De rust en de gemoedelijkheid van Drenthe is me te lief. Maar goed, toen ik donderdagmorgen wakker werd was ik hartstikke brak. Knallende koppijn. Slecht geslapen door de wekker van mijn kleindochter die om vier uur begon te rinkelen en die ik niet uitkreeg. Waarom dat meiske zo vroeg op moet is me een raadsel. Huiswerk maken denk ik, want ze werkt zich uit de naad voor school. In Zeijen zit zij, deze dagen, in mijn werkkamer te leren. Er staan op haar slaapkamer in Den Haag ook allerlei lampjes te knipperen van opladers, een IPad en weet ik wat nog meer. Dat ben ik niet gewend. Al dat spul blijft bij ons ’s nachts altijd beneden. Telefoons ook, ik wil niet midden in de nacht wakker worden van een update, een laat appje of een bericht. Een paar uur later dan mijn plan was en met twee paracetamols tegen de hoofdpijn, ben ik toch naar zee gefietst. Het was weer prachtig. Donkere lucht, dikke knolwolken, een strakke horizon en een grijze zee met witte koppen op de golven.