Verwondering

Sinds ik verwoede pogingen doe om mij niet meer te ergeren maar me alleen nog te verwonderen, val ik van de ene verbazing in de andere. Met een wijd openvallende mond lees ik dat er 925 miljoen euro is uitgetrokken voor de zogenaamde testevenementen, maar dat men moeilijk doet over een karige toeslag voor het verplegend personeel dat op hun tandvlees loopt in de ziekenhuizen. Met aanhoudende verbazing hoor ik mensen zeggen dat de maatregelen niet in verhouding staan tot de gevolgen van het virus. Tot mijn nog grotere verbazing wordt het enige juiste antwoord, nooit gegeven. Dat antwoord is namelijk: ‘Kijk naar Brazilië, daar vallen ze bij bosjes dood neer in de rij voor het ziekenhuis. Dát zou in Nederland ook gebeurd zijn, als er geen maatregelen waren genomen.’ En met ogen op steeltjes bekijk ik de reisadvertenties in de krant. Fietsen in Zweden, wandelen in Duitsland en op safari in Zuid-Afrika. Een pagina verder lees ik vervolgens over de adviezen en maatregelen in de populaire vakantielanden. Je komt de grens niet over zonder een testbewijs, dan moet je nog in quarantaine en er is niets open. En… zie je jezelf al doodziek op de intensive care liggen in een Grieks ziekenhuis? Voorlopig niet naar het buitenland gaan, lijkt me. Tot slot viel ik bevreemd en steil achterover bij de aangekondigde versoepelingen terwijl de ziekenhuisopnames oplopen. Ja, het is maar goed dat ik me niet meer erger en me alleen nog maar verwonder.