Alleen wandelen

Sinds Erno thuiswerkt, wandelen we elke dag samen en wandelt hij eens in de drie, vier weken afwisselend met een van zijn collega’s. Meestal maak ik gebruik van dat uurtje door de bovenverdieping te stofzuigen, want dat maakt te veel herrie als Erno aan het werk is op zijn kantoor in de slaapkamer. Vorige week woensdag had ik zoiets van, hoezo stofzuigen, ik ga zelf aan de wandel. Weer eens een keertje alleen, in mijn eigen tempo en met mijn eigen gedachten, in plaats van doorstampen en samen kletsen. Route kop in de zon: door de Strubben en dan terug over de Oude Norgerweg met het zonnetje in het gezicht. Ik moet zeggen, dat beviel me prima. Vooral dat alleen met mijn eigen gedachten. Die vliegen dan alle kanten op en er ontstaan allemaal ideeën voor verhalen, columns, poëzie of kunstwerken. Ik zie weer dingen die ik, als we samen wandelen, vaker over het hoofd zie. Boomstronken die op een schapenkop lijken of op een hert met gewei. Ik mekker gezellig mee met de schapen en lammeren in de wei en ik sta stil te staren over het zwarte vers geploegde land. Dit moet ik vaker doen besef ik ineens, weer vaker alleen wandelen met mijn eigen inspirerende gedachten, al is het maar een keer in de week.