Haan

Ik raak niet gauw afgeleid door de gewone harde geluiden uit de omgeving als ik aan het schrijven of knutselen ben. Gewone harde geluiden zijn de honden van de buren die een andere hond begroeten met een blaf en de achterbuurman met bladblazer, cirkelzaag en ander elektrisch gereedschap. Maar als er zich een nieuw geluid aandient hoor ik het meteen. Er klinkt een langgerekt ‘Kukeleku’ Hé, denk ik, zou de achterbuurman weer een haan bij zijn kippen hebben gezet? Als het niet ‘s morgens vroeg is, is het kraaien van een haan een vrolijk geluid. De haan kukelt gezellig verder. Ineens is het stil, ik kijk op en zie de achterbuurman op onze oprit bij mijn naaste buren in de tuin koekeloeren. Hij vraag zich af of die buren soms een haan hebben aangeschaft. Nee, buurman, natuurlijk niet, die mensen hebben twee grote honden waarvan er eentje al eens een kip in het dorp heeft doodgebeten. We zoeken, vinden geen haan en het blijft stil. Uurtje later, ‘Kukeleku.’ Weer klinkt het zo dichtbij alsof hij bij mijn achterbuurman in de tuin zit. Ik ga nog eens op zoek, hoor iets ritselen en vind de haan verstopt onder de struiken achter in onze tuin. Als ik de haan wil vangen, raakt hij helemaal in de stress en rent door de tuin. Ik zet het hekje naar de buren open en leidt het verontwaardigd kukelende beestje er doorheen, richting het kleine Brinkje in de Askampstraat. Hup, hup, ga naar je kippetjes!