Weet je wat nou zo leuk is?

Iedereen heeft het over het winterweer en bijna niemand heeft het over corona. Wat een verademing om het weer eens een keer over iets anders te hebben dan die rottige pandemie. Ook hier thuis hebben we weer genoeg frisse gespreksstof. We hebben het over schaatsen, ijsdikte en halen herinneringen op aan sneeuwavonturen van vroeger. We genieten van de foto’s die we uit Den Haag toegestuurd krijgen met WhatsApp, foto’s van de kleinkinderen die door de sneeuw rollenbollen. We kijken de hele dag (bij wijze van spreken natuurlijk) naar buiten naar de ruim twintig mussen, de mezen en de andere vogels die bij de voerbakjes aan het eten zijn. Zondag telden we elf verschillende soorten vogels in de tuin. Onder andere een specht en een kramsvogel. Ze hebben het moeilijk al die fladderaars. ‘Hou vol musjes,’ roepen we ze toe. Onderweg, tijdens de dagelijkse wandeling komen we alleen maar lachende gezichten tegen, die van onder hun muts vandaan ‘Mooi hè, alles!’ zeggen. Mijn zus vertelt dat de jongste hond helemaal dol is geworden, het beestje blijft maar rennen door de sneeuw op hun akker. Ze houdt stabij Fyke af en toe binnen omdat haar pootjes anders bevriezen. En wat prachtig op de tv, zo’n klein meisje op een schoolplein, die zegt dat alle kinderen hyper zijn geworden. Nou meiske, niet alleen kinderen, ik ben ook een beetje hyper en wil de hele dag naar buiten.