Winter!

Kijk zo’n winter als dit bedoelde ik in column nummer 16, het stukje over hoe ik begin januari met mijn zus aan het fantaseren was, hoe de winter er uit zou moeten zien. Een dik pak sneeuw en strenge vorst. Sneeuwpret in de straat, sleeën en sneeuwballen gooien. Vanaf het moment dat dit winterweer voorspelt werd, was ik onrustig, ik kon niet wachten. Zaterdag de hele dag ongeduldig naar buiten kijken, ‘wanneer begint het nou?’ En toen ik zondagmorgen wakker werd, was ik eerst een beetje teleurgesteld over de hoeveelheid sneeuw. Maillot onder de spijkerbroek aan, de ‘Russische bontmutsen’ opgraven achter uit de kledingkast. Sjaals om, handschoenen aan en naar buiten. Windkracht 6 was adembenemend, de fijne stuifsneeuw als naaldjes in mijn gezicht. Aan het eind van de Loop even recht op Noorden in de sneeuwstorm staan. IJzig koud. Gevoelstemperatuur -10? Daar op dat plekje bij het open veld was het gevoel volgens mij -18. De paden nog goed begaanbaar. Wat is het toch prachtig, dat witte landschap! Als maandagmorgen de wind iets geluwd is heeft het pas zin om met de sneeuwschep aan het werk te gaan. Voor het huis zak ik tot mijn knieën in een sneeuwduin. Ik maak het paadje schoon voor de krantenman die niet komt en voor de postbode. De straat laat ik voor wat hij is, voor de sleeërs. Ik geniet met volle teugen, sneeuwruimen is sneeuwpret voor volwassenen.