Vaccineren

Afgelopen maandagavond hadden we zoomverjaardag met kleinzoon Benjamin. Alle opa’s en oma’s en een tante in één beeld op de laptop. In het Engels, omdat grandma Nance en grandpa David geen Nederlands spreken. Acht kaarsjes worden er uitgeblazen, we zingen Happy birthday en Liz heeft een prachtige taart voor de jarige gemaakt. Opa en oma in Zoetermeer hebben gebak, wij drinken koffie met een stroopwafel erbij, in Amerika zijn ze door het tijdverschil nog niet toe aan een taartje en ‘aunty’ snoept een Bounty. Als de kinderen uitgezoomd zijn, praten de volwassenen nog een tijdje door over, hoe kan het anders, corona. In Amerika in de staat Maine gaan Nance en David volgende week al voor hun tweede prik. ‘Maar’, zegt David, ‘we blijven ons voor de zekerheid nog een tijdje aan alle maatregelen houden. Ik val bijna van mijn stoel als ik hoor dat mijn jongste zoon en zijn vrouw in Florida ook al zijn ingeënt. Het blijkt dat mijn schoondochter in de VS nog ingeschreven staat als werkend in een ziekenhuis terwijl ze al zeker een driekwart jaar een thuiswerkbaan heeft, zodat ze de kinderen kan begeleiden in hun schoolwerk. Opa Zoetermeer maakt nog een grapje, ‘Trump heeft vast alle vaccinaties meegenomen naar zijn thuisbasis in Florida.’ Ik vind het absoluut geen grapje dat mijn schoonouders van 82 en 92 hier in Nederland nog niet eens een oproep hebben gehad voor vaccinatie terwijl er versoepeling van maatregelen dreigt. Maar ik moet niet zeuren, in Japan zijn ze nog niet eens begonnen met prikken.