Avondklok 3

Ik had het niet verwacht, want ik ben het er helemaal mee eens dat er een avondklok is, toch had ik er last van. Een gevoel van opgesloten zitten, een strakke maag en onrustig door vrijheidsbeperking. Het duurde maar even dat gevoel, het was hetzelfde gevoel als ik heb als alle deuren weer dicht zijn als de herfst begint en daarna winter wordt. Benauwd en ingesloten. Het liefst heb ik altijd alle binnendeuren en aan de achterzijde van het huis de keukendeur openstaan. Een vorm van claustrofobie? Kan er nog wel bij, ik zit al in veel hokjes en draag ook nog een paar stempeltjes. Erfelijk belast, mijn vader had het ook. In het ouderlijk huis zaten er alleen binnendeuren in de slaapkamers, de wc en badkamer. Die twee laatste konden niet eens op slot. Daar waren wij aan gewend, je riep gewoon heel hard ‘bezet’ als er iemand door de gang liep. Visite had er meer moeite mee, die hingen waarschijnlijk aan de deurklink om hem dicht te houden. Maar goed, alles was dus open in het ouderlijk huis en ‘s nachts gingen de slaapkamerdeuren niet dicht, die stonden altijd op een grote kier. Doe ik nog steeds en als wij nu in ons huis logees hebben, slaap ik minder goed omdat dan wel de slaapkamerdeur dicht gaat. Begin ik met te schrijven over de avondklok, verzeil ik al associërend in open en dichte deuren. Dat komt ook omdat ik niet over al die idioten wilde schrijven, die mijn aandacht niet verdienen (doe ik het toch) en die zeggen dat ze tegen de avondklok protesteren maar doodgewoon aan het rellen zijn. Wat een dieptrieste vertoning was dat afgelopen dagen.