Eenzaam en alleen

In een interview met een columniste las ik dat ze altijd wel iemand op de gevoelige tenen trapt in haar columns. Ik ben soms ook wat kort door de bocht in mijn columns, schets een te zwart-witbeeld in een poging prikkelend te zijn. Soms krijg ik daar commentaar op. Zo viel er iemand over mijn zinnetje ‘dat je als je een beetje creatief bent niet eenzaam en alleen Kerst hoeft te vieren.’ Beste S. ik zie de nuances echt niet over het hoofd. In eerste instantie lijkt ‘alleen zijn’ een feit en ‘eenzaam zijn’ een gevoel. Natuurlijk is dat niet zo, ‘eenzaam zijn’ kan wel degelijk een feit zijn en ik heb herinneringen aan me huilend alleen voelen in een mensenmassa. Inmiddels vijfenzestig en na een roerig leven, heb ik al die feiten en gevoelens wel eens meegemaakt. Eenzaam en onbegrepen voelde ik me na mijn scheiding van de vader van mijn kinderen. Eenzaam tot in elke vezel van mijn lichaam was ik in een periode dat ik een burn-out had en depressief was, terwijl ik allemaal lieve mensen om me heen had die goed voor me zorgden. Oudejaarsavond negentienhonderd zoveel, was ik alleen omdat ik het die dag had uitgemaakt met mijn toenmalige vriend. Het voelde vreemd maar niet echt eenzaam. Het was meer een gevoel van: als ik dit kan, kan ik de hele wereld aan. Soms helpt het om je zelf een schop onder de kont te geven, maar even zo vaak voel je je zo ongelukkig dat dat helemaal niet meer lukt. Ik wens iedereen die alleen of eenzaam is, dat ze goed door de feestdagen heen komen en dat het gauw 2 januari is.