Het is weer zo’n dag…

…dat niets het doet. Verheug ik me erop dat ik er even uit kan omdat de sambal op is, sambal nasi goreng smeren wij namelijk net zo dik als jam op brood, doet de auto het niet. Het voertuig wil niet starten. Dat is in het laatste half jaar al een keer eerder gebeurd. Op de een of andere geheimzinnige manier, aan mij zal het niet liggen, ik blijf altijd van alle knopjes af, blijft er een lampje branden en dan raakt de accu leeg. Normaal als Erno dagelijks naar het werk rijdt, merkt hij dit wel of laad de accu gewoon weer op. Maar we gebruiken de auto nauwelijks, we hebben al zo’n 5000 kilometer minder gereden dan normaal in een jaar. Erno zit midden in een vergadering, het is mooi weer dus ik pak de fiets. Ik controleer nog even of de accu vol is en daar ga ik. Ik ben nog niet halverwege de straat of de fietsondersteuning slaat af. Nog een keer proberen en… nog een keer en… nog een keer. Ik vloek, maar de zon schijnt dus waarom zou ik vloeken. Dan maar geen sambal vandaag. Ik schuif achter mijn bureau en zet de laptop aan. Wachten en nog eens wachten. Er wordt van alles gedownload, het rode lampje blijft maar knipperen. Ik ga intussen wat anders doen, ik heb de tijd tenslotte en de zon schijnt. Het lijkt wel of niets het wil doen vandaag en het is niet eens vrijdag de dertiende, het is gewoon woensdag de achttiende. Het is weer zo’n dag… maar de zon schijnt!